Przed wyjazdem z miasta odwiedzamy jeszcze zamek położony na skraju wielkiej otchłani – wąwozu Pazińskiego, który robi na nas duże wrażenie. Będąc w okolicy – polecam zajrzeć i przejść się ścieżką prowadzącą po ścianach wąwozu.

Wyjazd z Pazina w kierunku Poreca prowadzi nas pod górę. Mimo, że do rozjazdu na lokalną szosę nie jest daleko, to dość duży ruch samochodowy trochę nas męczy.

Odbijamy w kierunku Motovunu. Ruch robi się zdecydowanie mniejszy, ale górki większe. 😉 Spokojnie więc jedziemy i stopniowo nabieramy wysokości. Popołudnie powolutku się kończy – czas zacząć myśleć o noclegu. Rzut oka na mapę – do Motovunu nie pojedziemy najkrótszą drogą – odbijamy na północny wschód – na mapie widać ciekawą drogę prowadzącą grzbietami niskich gór, które są przed nami. Po minięciu kilku uroczych wiosek zaczynają się lasy.

Zmierzch już jest bliski, po kilkunastu minutach poszukiwań znajduję małą polankę, gdzie rozbijamy nasz pierwszy biwak. Niestety o wodzie w pobliżu musimy zapomnieć, zadowalamy się tym co mamy w butelkach. Z reguły mamy ze sobą 3 butelki półtoralitrowe, ale nie zawsze udaje się je napełnić tuż przed noclegiem. Pierwszy dzień, jeszcze jesteśmy świeży :P, więc praktycznie całą wodę (poza tą do umycia zębów) przeznaczamy na cele kulinarno – konsumpcyjne 😉 Wieczór i noc nie należą do najcieplejszych – termometr odnotowuje minimalną na poziomie 2 stopni na plusie.

Po zimnej nocy nadchodzi jednak bezchmurny poranek i słońce nagrzewa szybko powietrze do kilkunastu stopni. 🙂 Ze śniadaniem wychodzimy więc w plener.

Okazuje się, że poranne grzebanie się na biwaku i jego zwijanie zabiera nam baaaardzo dużo czasu. Najpierw po pobudce godzinka w oczekiwaniu na nieco wyższą temperaturę poza namiotem, potem wygrzebujemy się ze śpiworów i ubieramy. Dochodzą do tego czynności śniadaniowe, nocnikowe i zabawowe, w końcu pakowanie połączone z pilnowaniem wszędobylskiej Lilki. Sumarycznie 3 do 4 godzin. Ale kto nas goni? Nikt przecież 😉 Tuż przed południem ruszamy w trasę. Mocno świecące słońce zdecydowanie poprawia nasze nastroje. A jeśli do tego dochodzą śliczne, w sumie przedwiosenne jeszcze widoki, to już jest pełnia szczęścia.

Droga grzbietami jest rewelacyjnym wyborem. Praktycznie cały czas podziwiamy rozległe panoramy, których nawet nie są w stanie przesłonić nieulistnione jeszcze o tej porze roku drzewa. W którejś z wiosek po drodze napotykamy rozjazd w naszym pierwotnym kierunku.

A po kilkuset metrach już widzimy nasz cel na najbliższe popołudnie.

Przed nami karkołomny zjazd – nachylenie jest przez prawie cały czas dwucyfrowe, a momentami osiąga 15-16%. Dobrze, że jedziemy w dół. 😉 W drugą stronę z naszą kondycją i obciążeniem raczej bym tej drogi nie widział… Ale kierunek jest słuszny – pędzimy! 😀 W pewnym momencie trafiamy na przydrożny kran z ujęciem wody, który jest idealnym pretekstem do urządzenia postoju i małego popasu. No i oczywiście chwili relaksu dla Lilki 😉

Po tych błogich chwilach ruszamy w kierunku wzgórza, na którym wzniesiono Motovun i rozpoczynamy wspinaczkę.

No dobra, ostatnie metry – już w samym starym Motovunie okazują się być ciężkie – odpuszczamy jazdę stromą brukowaną uliczką, nie ma sensu się mocować z obładowanym rowerem na nierównych kamiennych blokach. Po szybkim spacerku przez serce miasteczka (naprawdę jest bardzo małe) postanawiamy zakosztować lokalnego specjału – trufli, które są tutaj przyrządzane na wiele sposobów.

Po sutym obiadku opuszczamy tę uroczą miejscowość. Na wyjeździe okazuje się, że działa tutaj jedyny w centrum wyspy kemping, w dodatku, w przeciwieństwie do kempingów nadmorskich, otwarty cały rok! Patrzymy na siebie – nieee, kempingi to ostateczność, póki co jest fajnie! 😉

Przed wyjazdem dostałem wiadomość od miejscowej osoby, że na Istrii jest udostępniony dla pieszych i rowerzystów nieczynny szlak kolejowy z Triestu do Poreca, zwany od włoskiej nazwy drugiej z miejscowości – Parenzaną. Bardzo ciekawa opcja, ale byłem nieco sceptyczny, gdy doczytałem, że trasa tego szlaku jest szutrowa. Dla naszej niespełna rocznej Lilki mogło to oznaczać za duże wyboje i wstrząsy. Ale skoro przebiegał on przez Motovun, czemu by nie sprawdzić i spróbować?

Po przejechaniu kilku kilometrów Parenzaną dochodzimy do wniosku, że na dłuższą metę taka jazda będzie dla Lilki zbyt obciążająca i wracamy na asfalt. Zbliża się osiemnasta, co oznacza bliski zachód słońca. Trzeba rozejrzeć się za noclegiem. Wracamy w dolinę rzeki Mirny i zaraz za wioską Livade znajdujemy zaciszne miejsce nad kanałem biegnącym równolegle do rzeki. Po przeciwnej stronie przy samym kanale jest małe źródełko – zapewne wody zgromadzonej w rozległych łęgach za kanałem. Mamy więc wodę kąpielową, co jest dla nas miłą niespodzianką. Przyzwyczajamy się, że w nocy trzeba trochę mocniej zaciągnąć kaptur śpiwora na głowie, zresztą rankiem nie jestem pewien, czy rosa na trawie chwilę wcześniej nie była jeszcze szronem. Ale znów poranne słonko robi nam dobrą robotę i śniadanko możemy zjeść przed namiotem.

Kolejny dzień jazdy nie jest zbyt ciekawy – droga boczna, która na mapie jest zaznaczona jako asfaltowa, okazuje się w naturze „macadamem” – czyli wapienną, białą szutrówką. Przy pierwszej sposobności odbijamy na główną szosę wzdłuż doliny Mirny i tą drogą docieramy popołudniem do Novigradu. Na szczęście ruch samochodowy jest znikomy, w przeciwnym wypadku ta droga długo śniła by się nam po nocach.

W Novigradzie zatrzymujemy się na pizzę i dalej kierujemy się wzdłuż wybrzeża na południe. Zaraz za Antenalem witamy się z Adriatykiem i natrafiamy na malowniczą groblę przy ujściu Mirny, która z morskiej zatoki utworzyła płytkie stawy, w których brodziły czaple.

Tego wieczora dogodne miejsce na biwak znów udaje się znaleźć bez trudu. Zaraz za groblą w lesie wypatruję stary kamieniołom. Gdzieniegdzie jest trochę zaśmiecony, ale po chwili poszukiwań udaje się znaleźć przytulny zakątek. Generalnie odnoszę wrażenie, że na Istrii, tam gdzie docierają ludzie, tam wszędzie można znaleźć dużo śmieci. Podobne wrażenia mam z pozostałych krajów bałkańskich, no może oprócz Słowenii, która według mnie jest miejscami bardziej austriacka niż bałkańska.

 Czytaj dalej…